İşten atılma, geri dönme ve dava süreçleriyle ilgili bir arkadaşımızın deneyimini paylaşıyoruz. Yorumlarınızı ve sorularınızı kendisine ileteceğiz.

****************

Merhaba,

Bir süredir işe iade davası sonrası yaşadıklarımı paylaşmak istiyorum ama elim bir türlü yazmaya gitmedi. Daha fazla ertelemeyeyim dedim belki birilerine faydası olur.

“Performans yetersizliği” gerekçe gösterilerek işten atıldığım şirkete işe iade davası açmış, 4 senenin sonunda hem yerel mahkeme hem de yargıtayda görülen davamı kazanmıştım. Patronlar tazminat yükünden kaçınabilmek için beni işe davet etmiş, bu davet üzerine gidip 1,5 ay çalışmış, uygulanan açık örtük mobinge daha fazla dayanamayarak bir ihtarname çekip işe davetlerinde samimiyetsiz olduklarının anlaşıldığını alacaklarımı talep etmiş ve yeniden işten ayrılmıştım. İşin hukuki boyutlarına hakim olanlar daha iyi bilirler bu tür davalarda davet üzerine yeniden işe başladığınızda bir itiraz etme süresi var, yanlış hatırlamıyorsam 15 gündü bu süre. Hem yanlış yönlendirmeler, hem de işimin niteliği dolayısıyla biraz fazla zaman kaybettim işten tekrar ayrılmak konusunda.

Ama sonuçta ayrıldım. avukatımın, arkadaşlarımın önerisi biraz daha sabretmem ve mobingi ispat etmem yönünde oldu, ama bilen bilir bu pek dayanılabilecek bir süreç değil. Ha mobingi kanıtlamak için girişimlerim de olmadı değil, örneğin Şişli Devlet Hastanesi’nde bir psikiyatriste gitmek gibi. Ama beni dinledikten sonra “Madem bu kadar şey biliyorsun neden tekrar çalışmaya gittin” deyince vazgeçtim mobingi kanıtlama çabasından. Bu özet geçtiğim durum hala içimde en büyük yaralardan biri. Niyeyse! Bir de sahi neden bu işkenceye 6 ay dayanmak zorundayım, bunu böyle yasalaştıranlar benim yerime dayansa ya!

Peki bundan sonrası için haklarımı nasıl talep edebilecektim? Görünen pek bir çarem olmadığıydı. Çünkü hukuk, iş buralara dayanırsa nasıl hakkınızı aramaktan vazgeçirilebiceğiniz üzerine kurulu. Açabileceğim tek dava türü “alacak davası” idi. Ve böyle bir dava açtığınızda kaybetmeniz dahilinde bütün risk omuzlarınıza yükleniyor. Bir tarafta büyük, alman ortaklı bir şirket ve avukatları, bir tarafta ben. Eğer kaybedersem talep ettiğim tutar kadarını yasal faizleriyle karşı tarafa ödemek durumundayım. Hoş hiçbir şeyim olmadığı için endişe etmiyorum ama bu rahatlık, davayla ilgili her haber geldiğinde kabuslar görmemi engelleyemiyor. Öyle kabuslar ki bunlar devletin bir numaralı memuru bile görmesin veya görsün mü 🙂 Geçmişe doğru her şey elimden alınıyor, hiçbir şeyin yoksa ismini, kimliğini ver diyorlar mesela. Elimi, bacağımı kaptırdığım da oldu 😉

İşe iade süreciyle birlikte 8 senedir bu davalarla uğraşıyorum. Geçtiğimiz Ocak ayında avukatımdan gelen bir haberle alacak davasının yerel mahkeme sürecini bir kalem dışında kazandığımı öğrendim. Pekala bu sevindirici bir haber olabilirdi, çünkü davayı temyize götürecekler ve büyük bir ihtimalle orada da kazanacağım diye düşünüyordum. Ama heyhat tam bu sırada istinat mahkemeleri açılmış, ne mahkemenin ne de hakimlerin tavır ve kararlarının henüz belli olmadığı bilinmez bir süreç işletileceğini öğreniveriyorum. 1 – 1,5 yıl sürme ihtimali var ve kazanılan veya kaybedilen meblağın temyiz sınırını aşması durumunda bir de temyiz mahkemesine gidilecek. Eğer verilen karar bu sınırı aşmazsa son karar olacak ve iki tarafta sonuçlarına uyacak.

Ayrıntıda anlatacak çok şey var ama daha fazla kafanızı şişirmek istemiyorum. Demek istediğim tek şey işe iade davası sonrası açtığım alacak davası veya nasıl adlandırıldığını bilemeyeceğim türlü tevir hak davaları için yasal itiraz süresini aşmış olmama rağmen yerel mahkemeyi kazanmış olduğum. Bu birilerine emsal teşkil edecek bir karardır bundan gayrı.

Bu istinat mahkemeleri sürprizi olmasaydı ve bir şekilde yasal süreç bu kadar uzun ve sancılı olmasaydı elbette daha çok sevinebilirdim. Ama bu işleyişten eşeğimi kaybedip yeniden bulmak dışında bir beklentim yok.

Benzer süreç yaşayanlar veya yaşamaya hazırlananlarla dayanışmaya, bilgi alışverişine varım.

Saygılar, sevgiler